Νέα ποιήματα

Της ζωής μου η γύρη

Όλη η ζωή μου, ένα ποτήρι ουρανός

και γιοματάρι με φεγγαρένιο μπρούσκο

ας με δείχνανε κι ας λέγαν’ ο τρελός

πολλές φορές, τα πρωινά μου ρίχναν φούσκο

όμως εγώ, τη γύρη μάζευα έτσι κι αλλιώς.

Ανάμεσα στις πεθυμιές του κόσμου

στις φυλλωσιές του ονείρου και της προσευχής

στις στάλες της βροχής κι έκανα μέλι

μ’ ανθούς γλυκά το στόλιζα του δυόσμου

κι ας λέγαν’ ο τρελός της εποχής.

Τη μάζευα ανάμεσα στις λέξεις

στα χιλιοστά που χρώματα του τόξου

με τη σκιά του Φθινοπώρου έκανα πλέξεις

και γλύκανα με μέλι τις ξερολιθιές

κι ας λέγαν’ ο τρελός περνάει απ’ όξω.

Όλη η ζωή μου, της μέλισσας η πεθυμιά

έβλεπα ανθούς παντού και μάζευα τη γύρη

κι όταν σε άλλους λιγοστή η ανασαιμιά

εγώ στα γιοματάρια πανηγύρι

και λέγαν’ ο τρελός, κάτι θα ξέρει.