Μπρούσκο δειλινό
Χάθηκε πάλι ο εξάντας των ονείρων
μου
μοιάζουν οι σκέψεις μου μπρούσκο δειλινό
μα το θεό, κρύα και γυμνά τα γύρω μου
στρώμα από φιλύρα και σκέπασμα λινό.
Νάμα ψυχής το θυμιατό και το λιβάνι
άγιο αντίδωρο λευκή η μεταλαβιά
μα θε μου, μοιάζει μου άδειο απ’ τ’ άστρα το ταβάνι
δίχως εξάντα, έχω μου πάλι άδεια την ποδιά.
Μοιάζει απάνεμο τ’ αγγελικό το θέλω
κι η σιγαλιά του γαλανού ανατολή
πως να βρω στ’ άστρα παράδεισου πινέλο
και στα φεγγάρια μπρούσκο μου φιλί.
Πώς να ‘βρω στα σοκάκια μιαν άλικη ευχή
και μια μαρμαρυγή στις πέτρες ν’ αντικρύσω
δώσε μου λόγια μυστικά στην προσευχή
και μες το μπρούσκο δειλινό μου να μεθύσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου