Νέα ποιήματα

Ασφοδελό λιβάδι

Στον ίσκιο μιας Παραμυθιάς ήμουνα λέει

κι έψαχνα λέξεις άχραντες σιμά απ’ τ’ ασφοδίλια

στις ρίζες δροσερές απ’ των σαλιγκαριών το σάλιο

σε φθινοπώρου αστράγαλο και σ’ αγκωνιά ανήλια.

Στ’ ασφοδελό λιβάδι τρεμόπαιζαν τ’ αετόφυλλα

και άνοιγα τα φιλιατρά ν’ ανέβουν απ’ στον Άδη

από στημόνι λυγερό ξόβεργες για τ’ απόσκια

να βγουν οι λέξεις μυστικές όπου το φως σκοτάδι.

Κι έμασα κληματόφυλλα σαν από μπρούσκο αμπέλι

και σαϊτιές ροδόσταμα απ’ αγιασμένο μύρο

κι έβαζα στις κρυφές φωλιές προσφώλι απ’ τ’ αστέρια

σαν βγουν οι λέξεις άχραντες παιδιά να παίζουν γύρω.

Κι έμασα το πρωτόγαλα απ’ των αηδονιών ταξίμια

μάζεψα απ’ τις ξερολιθιές απαντοχή που έχουν

πήρα σταγόνες γιασεμιού και την κορφή απ’ το μέλι

σαν θα ‘βγουν στον Αυγερινό απόσταγμα να τρέχουν.

Kαι πήρα νότες της βροχής της πορφυρούς τα μάτια

απ’ τα όστρακα του γαλανού έκλεψα τα φτερά τους

να γίνει ποίημα ο ερχομός κι έξοδος αγνάντι

να βρουν απάγκιο τα ξερά κι οι ρίζες τη χαρά τους.

Και γεύση σαν από γλυκό σταφύλι αναβλύζουν

των πηγαδιών οι οξώπορτες κι αγιόηχος της βρέχει

γέμισε το Φθινόπωρο με σπόρους από λέξεις

κι ο ίσκιος της παραμυθιάς, μόνο αλήθειες έχει.