Ενός λεπτού σιγή

                         Θυσία

Θυσία,

δεν είναι να πεις πως αγαπάς

κι ο εγωισμός, ταξίδι σε πιρόγα…

Θυσία είναι το κερί που λιώνει,

μα στέκεται αλύγιστο για να καεί η φλόγα.

Θυσία,

δεν είναι το δάκρυ που θ’ αφήσεις,

σαν απ’ αυτό δεν γεύεσαι αλμύρα…

Θυσία είναι η βροχή

που στέλνει τα παιδιά της στου θάνατου τη μοίρα.

Θυσία είναι η του φεγγαριού αιώνια ανάσα

που δεν μεριάζει απ’ της γης τη γειτονιά

για να ‘χουν κάπου,

να στείλουν τις ευχές τους τα παιδιά.

Θυσία είναι ο ποταμός,

που αφήνει να τρώει τα σωθικά του η ζωή

θρέφοντας θάλασσες σα νιώσεις μοναξιά

και θέλεις, μια γαλάζια αγκαλιά ένα πρωί.

Θυσία,

δεν είναι να πεις πως αγαπάς

μα όμως να παίρνεις και να δίνεις…

Θυσία είναι,

αν μπορείς να μην ζητάς, κι αγάπη εσύ να γίνεις.