Επιτάφια Οδός (τριλογία)

             Του φεγγαριού οι νύμφες

Σε πήρανε του φεγγαριού οι νύμφες

θέσφατο έμοιαζε απ’ την ευχή των άστρων

άδμητος κόρη ζήλεψε του γαλανού τις νύφες

σε τράβηξε μακριά απ’ τις κορφές των κάστρων

φολίδες απ’ τα δάκρυα στο πρόσωπό μας στέκουν.

Σε τράβηξαν του ήλιου οι υφάντρες

για να ‘χουνε χρυσό στο κέντημα στημόνι

να βγάζει ο αργαλειός ηρώων ήλιου χάντρες

ζηλεύει το γαλάζιο κι ο ουρανός θυμώνει

τα δάκρυα στα μάτια μας γκρίζους καημούς πια πλέκουν.

Σε πήρε το μουρμούρισμα του ανέμου

και σε ταξίδεψε εκεί που ανάσες βγάζει

σε ποια χρυσοπηγή τον έχεις πάει Θέ μου

σε ποιόν Αυγερινό που τις νυχτιές αυγάζει

θολό στα μάτια μας κι ανάσας όνειρα δεν βλέπουν.

Και τώρα στην περπατησιά μας πως λείπει ο αγιόηχος

σαν πάν’ τα μάτια μας ψηλά,

δεν βλέπουν την αετόμορφη στολή σου

ταξίδεψες μακριά μα όπου και να ‘σαι,

κοιμήσου, όμορφα κοιμήσου.