Μονόλογοι

Μην σωπαίνεις μίλα

*********************

Για δεν μιλάς που γέμισε η αυλή σου με απόσκια

τα λίγα τριαντάφυλλα που είχες τα μάραναν κι αυτά,

μην σωπαίνεις, μίλα.

Έχεις ξεχάσει πως είναι ολόκληρη η ανάσα από φόβο

ανέμου ψιχαλίδια μονάχα σε κρατούνε ζωντανό,

και δεν σ’ ακούει όταν κοιτάς προς το Θεό

κι εσύ, μα δεν ακούς όταν κι αυτός φωνάζει μίλα…

μην σωπαίνεις μίλα.

Σου κλέβουνε τα όνειρα κι απ’ τη ζωή το χρώμα

σου κλέβουν την ελπίδα κι αυτή την προσμονή,

αν θα ξανάρθουνε μέρες Μαγιού κι ακόμα,

αν θα ‘χεις τότε μια φωλιά για κάποια προσευχή

μην σωπαίνεις μίλα.

Για δεν μιλάς που στη ζωή σου άπλωσαν πικρή αχνοκεριά

στα βήματά σου αχνάδα χωρίς προορισμό

κλάμα και δάκρυ στα μάτια απ’ τα παιδιά,

τα όνειρά τους είναι σ’ αθρεψιά και δεν μιλάς,

μην σωπαίνεις μίλα.

Γιατί αφήνεις τους ασέληνους να ορίζουν τη ζωή σου

γιατί έγινες τόσο μικρός, πιότερο από σπουργίτι

των παιδιών τα όνειρα γιατί, αφήνεις δίχως σπίτι,

μην σωπαίνεις μίλα.

Ξύπνα και πες πως φτάνει,

αυτός ο κόσμος μου ανήκει κι αυτή η ανάσα είναι δική μου

μην σωπαίνεις μίλα.

Στους δρόμους βγες και φώναξε

με όση αξιοπρέπεια σ’ απόμεινε πως φτάνει,

θα πάρω πίσω ότι μου κλέψατε, ότι μου ανήκει,

θα πάρω πίσω τη ζωή μου

μην σωπαίνεις μίλα,

θα πάρω πίσω τα όνειρα των παιδιών μου

μην σωπαίνεις μίλα,

θα ξαναφέρω στις καρδιές μας μέρες Μαγιού

και χρώμα στην ανάσα μας

μην σωπαίνεις μίλα,

θ’ ανέβω σε βίγλες και θα φωνάξω ελάτε

ν’ αλλάξουμε τον κόσμο μας

σε παρακαλώ

μην σωπαίνεις μίλα,

θα δώσω πίσω στα παιδιά εκείνες τις ελπίδες

εκείνα τα όνειρα του γιασεμιού

να φτιάξουν κόσμο όμορφο

μην σωπαίνεις μίλα,

θα φτιάξω αυλές να ‘χουν στο ξύπνημα γαρδέλια

μην σωπαίνεις μίλα

κι ορκίζομαι…

άλλη φορά πως δεν θ’ αφήσω

να κλέψουν τη χαρά μου

να κλέψουν τα όνειρά μου

μην σωπαίνεις μίλα,

να κλέψουν την αγάπη μου,

τ’ άστρα απ’ τον ουρανό μου

μην σωπαίνεις μίλα

μα το Θεό μου,

θα φωνάξω ότι μπορώ τον κόσμο να αλλάξω

μην σωπαίνεις μίλα,

απ’ την αρχή αν θέλω θα τον φτιάξω

μην σωπαίνεις μίλα,

και δεν θα σταματήσω να φωνάζω

ναι…

μην σωπαίνεις μίλα,

μην σωπαίνεις μίλα.

Κι αν… κι αν δεν θέλεις να το κάνεις για σένα τουλάχιστον…

κάντο γι’ αυτούς που δεν έφταιξαν σε τίποτα.

για τα παιδιά μας και ποιος ξέρει…

μπορεί κάποτε να ξαναγεννηθούμε

και τα γκρεμισμένα, τα ματωμένα

να είναι δικό μας έργο γι’ αυτό,

σε παρακαλώ…

Μην σωπαίνεις, μίλα