Ενός λεπτού σιγή

Όνειρο των ορέων

Μοιάζει φεγγαροστόλιστο το όνειρο κει πάνω

σαν αηδονούσα προσευχή και μύρος που το ραίνει,

κάθε που χέρια σ’ απλωσιά τα σύννεφα και πιάνω

δεν το μαραίνουν οι βροχές, το μπλε δεν το μαραίνει.

Μοιάζει σαν αρχιπάρθενη ιδέα Θεανθρώπου

σαν σπίθα κάποιας προσευχής κι αιώνιας ιδέας,

ενός ατάξιδου παιδιού κι ενός ωραίου τόπου

στις πιο ψηλές τις κορυφές, όνειρο των ορέων.

Μοιάζει αετόμορφη σκιά και φεγγαριού το νάμα

σαν αλικόπλαστος ανθός και μελισσών προζύμη,

μοιάζει, ουράνιο τόξο άνοιξης κι αγιόχρωμα συνάμα

μέρες Μαγιού σαν τραγουδά, σαν αηδονιού ταξίμι.