Ενός λεπτού σιγή

Πως ξεχάσαμε κι απόψε

Πώς ξεχάσαμε κι απόψε να φιλήσουμε

τα όνειρά μας με του φεγγαριού το δυόσμο,

πως ξεχάσαμε να σπείρουμε στον κόσμο

δυοσμαρίνες και να κρεμάσουμε στις πόρτες θυμιατό,

μια προσευχή για πηγαιμό στου αετού τα μέρη

και άραγε ποιος ξέρει,

μπορεί ν’ αντάμωνε στο διάβα της Θεό.

Πώς ξεχάσαμε κι απόψε να μιλήσουμε

με τους βασιλικούς που τραγουδούν στις γλάστρες

με τις κρυφές των αστεριών βυζάστρες,

μην κόψουν γαλανό για τα παιδιά τα δακρυσμένα

κι ας ρίχνουν ψιχαλίδια από λευκό

σ’ εκείνα τα θολά τα όνειρα, τα πεθαμένα.

Πως ξεχάσαμε κι απόψε ν’ αγκαλιάσουμε

πριν του ονείρου μας τα πρώτο το σκαλί,

εκείνο το φιλί που φέρνει στο λιμιώνα ο λεβάντες,

σαν ρότα κεντημένο απ’ απ’ της αλμύρας την αυλή

και πώς να διαβούμε τώρα με κλειστά τα μάτια,

εκείνα τα σοκάκια τα στενά που οδηγούν στο άσπρο

στο λευκό, και πώς να πεις μα... δεν πειράζει άστο

αύριο ίσως, ποιος ξέρει όμως απ’ το όνειρο

αν αύριο θα ‘χουμε γυρισμό, μια ευκαιρία ακόμα.

Πως πεθάναμε κι απόψε…. Πώς ξεχάσαμε κι απόψε.