Ενός λεπτού σιγή

Φίλος κι αν είσαι

Τι να σε κάνω σ’ αυτή τη διαδρομή του πόνου

μοναχικός ο δρόμος κι αλύγιστες οι ώρες,

πώς να μου πάρεις λίγα δάκρυα καρδιάς και πως,

και πως φαντάζεσαι να το θυμάσαι, τέτοιον καιρό του χρόνου.

Τι να σε κάνω που τα δάκρυα δεν μοιράζονται

σαν αλμυρά έχουν πάντα τη δική τους θάλασσα,

φίλος κι αν είσαι μάθε πότε σε χρειάζονται

χίλια συγνώμη το εγώ σου αν αποχάλασα.

Περάσανε χαρές, γιορτές και πανηγύρια

περάσαν Μάηδες τρελοί από χαρά γιομάτοι,

τα διάβηκα μονάχος σαν λύκος σε γεφύρια

φίλε δεν φάνηκες ποτέ, μικρό σου ένα κομμάτι.

Τι να σε κάνω που δεν μοιράζεται ο πόνος

κι ας έλεγα πως είσαι, δεύτερε εαυτέ,

μόνο η χαρά μοιράζεται και τότε, πλούσιος ο μόνος

φίλος κι αν είσαι φίλε μου, δεν φάνηκες ποτέ.