Επιτύμβια Οδός (τριλογία)

            Η ψυχή του Αυγερινού

Κείνη τη μέρα, δεν χτύπησαν καμπάνες

δεν πέταξαν πουλιά κοντά στην εκκλησιά,

σιώπησαν οι βοριάδες

μαύρα μαντήλια οι κυράδες

και το φεγγάρι, κρυμμένο…

κι αυτό, δακρυσμένο… κι αυτό, δακρυσμένο.

Ώ η ψυχή του Αυγερινού

της νιότης η ανάσα εχάθη…

σιωπήσαν όλα του Θεού

μια δακρυσμένη πλάση,

κάνε Θεέ μας απ’ το νου

κανείς, να μην ξεχάσει

τούτη η ψυχή του Αυγερινού

κάνε την να φτάσει,

ψηλά… ψηλά και να ξεχάσει...

Κείνη τη μέρα, δεν άνθισαν λουλούδια

δεν μύρισε άνοιξη κοντά στην εκκλησιά,

χάθηκανε τα χρώματα

μοιάζουνε άψυχα τα χώματα

κι ο ήλιος, κρυμμένος…

κι αυτός, δακρυσμένος… κι αυτός, δακρυσμένος.