Νέα ποιήματα

Το υφαντό της αγάπης

Πώς να κεντήσω Θε μου,

εκείνο της αγάπης υφαντό.

Όσο στημόνι κι αν πήρα απ’ την άνοιξη

όσο γαλάζιο απ’ το δικό σου αρχιπέλαγος,

πάλι φολίδες βρήκα πάνω στις καρδιές

ποτέ κατάνυξη, ποτέ κατάνυξη.

Όση αλήθεια κι αν μάζεψα απ’ τ’ αηδόνια

όσα ταξίμια απ’ τα διάσελα ανέμων,

τις πεθυμιές που αγκάλιασα απ’ τα χρόνια

πάλι μουσκεύουν οι ξερολιθιές από τα μάτια

πάλι κομμάτια, πάλι κομμάτια.

Όσο κι αν ψιθύρισα με το μουρμουρητό του φλοίσβου

όσο κι αν χάιδεψα με τη σκιά της Αλισάχνης,

της ειμαρμένης από τ’ άστρα πήρα τα όσα έταξε

φτερά αετών κι αν μοίρασα στο πιο ψηλά της πάχνης,

κανείς δεν πέταξε, κανείς δεν πέταξε.

Εσύ, ο πιο καλός ο ταλασιουργός,

μάθε με να κεντώ και κάνε με υφάντρα,

δείξε μου κείνο το μέρος το ερατεινό

που ‘ναι γεμάτο ροδαμούς κι αειπάρθενα ριπίδια,

κάνε με θέσφατο αν θες κι αγάπης υφαντό

πάρε την ψυχή μου και κάνε την μαρμαρυγή,

μα να κεντώ όμως μάθε με και άσε με να φτιάξω…

μιαν άλλη γη, μιαν άλλη γη.