Πόλεμος στην ειρήνη

                                   Πόλεμος στην ειρήνη

Είδανε  χρώματα  λευκά εκεί που παίζαν τα παιδιά και είπαν όχι, ας γίνουν όλα γκρίζα

είδαν στα δέντρα ομορφιά και στα κλαδιά τους τα φιλιά και είπαν, ας μείνουν χωρίς ρίζα,

είδαν αητούς να τραγουδούν βοριάδες να τους αγαπούν κι ακόμη είδαν, χελιδονιών φωλιές

πήρανε πέτρες δυνατές και σημαδέψανε αν θες εκεί που βλέπαν, τις παιδικές καρδιές.

Είδαν το γέλιο τ’ ουρανού τα μάτια του Αυγερινού κι είπανε πάλι, ν’ αλλάξουν το γαλάζιο

είδαν τ’ αστέρια να μιλούν τα περιστέρια να γελούν κι είπαν ας γίνει, ένα τοπίο άδειο,

κι ανάψανε στη γη δαυλούς και ρίξανε ψηλά καπνούς κι είπαν ακόμη, ότι αυτό δεν φτάνει

ακόμη υπάρχουνε καρδιές που ρίχνουν άγκυρα αν θες γι’ αυτό δεν πρέπει, να βρίσκουνε λιμάνι.

Είδανε την ανατολή του ήλιου είδαν το φιλί λες και πονούσε, ο λαμπερός στα μάτια

και σήκωσαν τείχη ψηλά όλα με άψυχα κορμιά αφού είχαν κάνει, τόσες καρδιές κομμάτια,

είδαν το κύμα τ’ αλμυρό που οι γλάροι πίνανε νερό και είπαν όχι, δεν θα περάσει η μέρα.

και ρίξανε κι εκεί φωτιές για να πληγώσουνε αν θες ότι ακόμη, πετούσε στον αέρα.

Κι είδαν στο τέλος της αυγής κάτι παιδιά από νωρίς σε μια γωνιά, εκεί να περιμένουν

με δακρυσμένη  τη ματιά και πληγωμένη την καρδιά για όσα έπρεπε, αυτά να περιμένουν,

στην τελευταία δρασκελιά, τους περιμένανε σκυλιά κάπου στον Άδη, για να τους πάνε αιώνια

τα πρώτα θύματα οργής δεν το κατάλαβαν νωρίς πως ήταν μόνο, τα παιδικά τους χρόνια.